Nadat de extreme hitte van de afgelopen zomer voorbij is en ik in die tijd weinig in het atelier heb gewerkt, begon het pas geleden weer te kriebelen. Hoe gek het ook klinkt, ik kan niet zo goed lang zonder poppen maken. Ik vind het heerlijk om ermee bezig te zijn, word er ook echt blij van en ik kan altijd enorm genieten van zowel het werk als het resultaat als de leuke reacties van de klant waar de pop uiteindelijk bij terecht komt.
Daarom bestelde ik wat nieuwe huidstof, want ik voorvoelde dat één pop mijn wensen niet zou gaan vervullen. De stof kwam al snel aan, ik zocht er mijn patronen bij en knipte alle delen uit. Vervolgens nam ik plaats achter mijn naaimachine om van al die losse stukjes ook echt een pop te gaan maken.
En toen gebeurde het…
Ik hoorde een zacht en een beetje een rammelend geluid, keek op en zag tot mijn verbazing dat het klosje met garen leeg was. Geen nood, dacht ik nog, ik heb vast nog een extra klosje liggen. Maar het tegendeel bleek waar en daar zat ik dan. Met alles in de aanslag, zin om een pop te maken, popelend op mijn stoel, maar zonder garen.
Geen nood, dacht ik opnieuw. Ik fiets gewoon naar de stad en ga even nieuw garen halen. Dus de volgende dag stapte ik op de fiets en reed naar de winkel waar ik mijn garen altijd haal. Op de een of andere manier had ik al een slecht voorgevoel.
Toen ik bij de fourniturenwinkel aan kwam vond ik het er al erg donker uit zien. Geen licht? Geen bord buiten? Hier klopte iets niet. Een brief op de deur maakte al snel duidelijk wat. Vanwege vakantietijd was de winkel gesloten en voor garen kon ik er dan ook niet terecht. Ik bleef met lege handen staan. Met een onvervuld verlangen om mijn pop verder af te maken.
Opnieuw stapte ik op de fiets. Teleurgesteld reed ik terug naar huis. Geen garen betekent geen poppen maken.
Deze babyvoetjes zullen nog even moeten wachten, er zit niets anders op…
