Gisteren was pop gevallen en ze is een gat in haar rok gevallen. Zo kan ze natuurlijk niet de winkel in, dus dat gat moet eerst netjes dicht gemaakt.
Ik had gelukkig nog een paar knielappen liggen maar een knielap strijken, zoals ik dat eerder wel deed, is me niet zo goed bevallen.
De dame uit de winkel waar ik ze kocht vond dat onzin, volgens haar betekende het dat ik het niet goed had gedaan. Ze legde me vervolgens de hele techniek uit, eerst de stof warm strijken, dan de lap er pas op en dan rustig alle kanten op vaststrijken. En ze verzekerde me dat het grootste probleem is dat mensen het altijd te snel willen doen, waardoor de lijmlaag niet goed warm en zacht wordt en de knielap niet goed hecht.
Maar deze winkeldame was er nog een van de ouder stempel. Zoëen die zelf kinderen had in de tijd dat mama gewoon een lap leer op je knie naaide. En echt, ik heb het goed gedaan, maar die plaklaag liet bij gebruik gewoon los aan de randen. En als je dan een wat onderzoekend kind hebt, dan kijkt zo’n kind gewoon even of hij ook nog iets verder los kan. Logisch toch? ;-)
Die fout maak ik dus niet nog een keer. Sinds die keer strijk ik geen knielappen meer, maar naai ik ze. Dan weet ik zeker dat ze goed vast blijven zitten.
En hoewel pop zelf de lap vast niet los zal pulken, wordt er natuurlijk wel volop met pop én haar kleertjes gespeeld. Dus ik wil dat het deze keer goed vast zit!
