Een hele tijd geleden heb ik een vriendin gevraagd of haar zoontje een pop zou willen om mee te spelen. Het antwoord was nee. Haar zoontje was veel te veel een echte jongen. Speelde druk. Sjouwde rond met zware dingen, wat altijd actief in de weer. Nee, een pop was niets voor hem…
Jammer vond ik dat wel. Een pop is namelijk in mijn ogen essentieel speelgoed. Nodig voor een goede ontwikkeling. En daarvoor maakt het niet uit of we het over jongens of over meisjes hebben.
Nou ben ik natuurlijk poppenmaakster, dus ik kan soms wat doordraven in mijn enthousiasme. Zeker als het om de mooie handgemaakte zonnekindpoppen gaat :-)
Ik heb dus wijselijk mijn mond gehouden en het gelaten. Mama’s wens is immers wet. En ieder kind heeft een andere mama en leeft daarom naar een andere wet. Dat is een van de dingen die maakt dat er op de wereld zoveel verscheidenheid is. En dat is mooi.
Maar eerlijk is eerlijk. Toen ik afgelopen week een foto zag waarop de betreffende jongen met een pop rondliep, dacht ik: “Zie je nou wel!”. En ik kon een genietende glimlach rond mijn mond niet bedwingen. Genietend, omdat ik weet hoe vervullend het spelen met poppen kan zijn voor kinderen. Het zorgen voor, knuffelen met en koesteren van een pop is iets groots in een kinderleven. Zeker als het gaat om een favoriete pop, een die speciaal voor het kind is gemaakt.
De zonnekindpop die hij nu meedraagt is een oudje. Een die nog ergens op zolder lag. En ik vind het eigenlijk een pop die niet zo bij hem past… en dan begint het hè, dan gaan mijn handen jeuken. Die willen dan zó graag weer aan de slag met een nieuw project. Om een nieuwe mooie pop te maken. Voor deze jongen…
Ik twijfel nog over één ding. Zal ik gewoon gaan zitten naaien en de pop als verrassing opsturen? Of zal ik even afstemmen met zijn moeder? Ik weet dat zonnekindpoppen helemaal bij haar passen, dus ik kan me niet voorstellen dat ze er bezwaar tegen heeft…
