Als kind vond ik het al geweldig om de clowns in het circus te zien. Natuurlijk omdat ze er leuk uit zagen met hun vrolijke kleren, hun te grote schoenen en hun rode neus. Maar een echte clown is ook clown zonder die uiterlijke kenmerken. De kern van de clown gaat om de klungeligheid, het eindeloze herhalen van dezelfde dingen, en de houding waarmee de clown alles wat hij tegenkomt aangaat.
Clowns zijn net als kleine kinderen, open en puur. En allemaal herkennen we onszelf op een manier in de stommiteiten van de clown. Juist omdat die zo uitvergroot worden kunnen we ze in hun extremen als lollig zien. En dat maakt dat je dingen kunt relativeren.
Pas toen ik na een aantal theatercursussen zelf clown wilde worden en er lessen voor ging volgen, merkte ik pas hoe ingewikkeld het eigenlijk is om een goede clown te zijn. Clowns hebben een heel open houding, alsof alles wat er gebeurt nieuw is voor ze. Maar wanneer je eenmaal volwassen bent, moet je best wat loslaten om opnieuw zo naar de wereld te kunnen gaan kijken. Toch is dat wel wat je doen wilt als je clown wilt worden. Want die openheid is nu juist wat een clown zo ontwapenend maakt. En precies dat is waarom we clowns allemaal leuk vinden.
Toen ik poppen ging maken wist ik al vrij snel dat ik ook een keer een clown wilde maken. En nu is het zover. De clown is zelfs al bijna klaar. Ik begon met het maken van deze clown met het idee om een pop te maken die er zo uit zag zoals ik er zelf uit zag toen ik clown was. Maar gaandeweg verandert er vaak het een en ander. De kleren werden toch iets anders, het haar kreeg een andere kleur en uiteindelijk ook een ander kapsel. En zelfs de schmink lijkt niet op hoe ik het had.
En net als bij alle andere clown ben ik ook van deze gaan houden. Ik vind hem zo leuk.
